Vliegtuigzender. Gezien de herkomst van deze afbeelding waarschijnlijk mede gebouwd door de N.S.F. Foto 1923. 

Vliegdiensten hebben pas hun tegenwoordige graad van betrouwbaarheid kunnen bereiken, nadat de navigatie bij slecht zicht of geen zicht, mogelijk werd. Dit is te danken aan de toepassing van speciale bakenzenders. De afbeelding toont U een dergelijk landingsbaken, de N.S.F. BRA 200/8-installatie, welke geheel automatisch in een bakenhuisje werkt. Daarop zijn duidelijk de speciaal gerichte antennesystemen te zien.

Het zenuwcentrum van het modern uitgeruste vliegveld, in 1948, is de verkeerstoren, waar men steeds precies op de hoogte moet zijn van de plaats en koers van de vliegtuigen in de werkingssfeer van het vliegveld. Deze verkeerstoren is uitgerust met een groot aantal N.S.F. peil ontvangers, type SVP 109, die nauwkeurige peilingen mogelijk maken, en met de communicatie ontvanger CR 105 welke het berichtenverkeer in alle golfbereiken kan onderhouden in combinatie met de zendercentrale.

KLM toestel de Uiver heeft een N.S.F. zender aan boord.

De Douglas DC-2 'Uiver'

Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de stad Melbourne werd in 1934 een luchtrace uitgeschreven van Londen naar Melbourne. Op 20 oktober stonden 20 vliegtuigen klaar voor de start op het Britse vliegveld Mildenhall, waaronder de splinternieuwe Douglas DC-2 'Uiver' van de K.L.M., die de registratie PH-AJU droeg. De bemanning, bestaande uit Parmentier, Moll, Prins en Van Brugge, zou gedurende de race wereldberoemd worden. Verder waren er drie passagiers en duizenden poststukken aan boord. De indrukwekkende, altijd correct in uniform gestoken K.L.M.-bemanning speelde een thuiswedstrijd en liet internationaal grote indruk achter. Op 22 oktober landde de tweemotorige 'Uiver' in een nieuwe recordtijd van 52 uur in Batavia. Daarna werd koers gezet naar Melbourne, maar in de nacht van 22 op 23 oktober moest in hevig noodweer een noodlanding worden gemaakt op de renbaan van het Australische stadje Albury. Dit werd mogelijk gemaakt doordat alle autobezitters uit de stad per radio waren opgeroepen om de renbaan met hun koplampen te komen verlichten. De volgende ochtend ging men verder en na in totaal 90 uur en 20 minuten werd bij Melbourne geland. De 'Uiver' kwam als tweede in Melbourne aan, na de 'Comet' van de Britten Scott en Campbell-Black, die speciaal voor de race was gebouwd. In de handicaprace werd de Uiver echter eerste en dat was na de verlengde 'normale' lijnvlucht wereldnieuws....!

1948. Bediening van de nieuwe communicatieapparatuur. Politie, brandweer, geneeskundige diensten, havendiensten, taxiondernemingen kunnen met veel profijt gebruik maken van mobiele radiotelefooninstallaties en het toepassingsgebied breidt zich nog steeds snel uit. De installatie wordt bij auto's in de bagageruimte opgesteld en vanaf de bestuurdersplaats bediend. Telefonische verbinding kan plaats vinden met een vast radiostation dat desgewenst het gesprek op het normale telefoonnet kan doorgeven. Uit de auto kan dan met elk gewenste telefoonabonnee een gesprek worden gevoerd.

Philips SRR192 in 1949. Dit apparaat vertoont grote gelijkenis met die in de kofferbak van bovenstaand automobiel. Mogelijk werd hetzelfde product onder meerdere merknamen verkocht, dat is bij Philips niet ongebruikelijk.

Autotelefoon in de vijftiger jaren door de N.S.F.

1948 De populariteit van de mobilofoon neemt snel toe en ook taxibedrijven zien door deze nieuwe vinding het aantal `lege' kilometers dalen. Tot die tijd maken taxi's allemaal gebruik van zogenaamde gesloten netten, waarbij één basisstation één of meerdere voertuigen in een beperkt gebied bedient. Als gevolg van de groeiende belangstelling plaatst PTT bij de NSF een bestelling voor een nieuw type zend-ontvanger, de zogenaamde SRR 192. De SRR 192 zou samen met de betrouwbare Link-basisstations de basis vormen voor het latere landelijke mobilofoonnet.